അപരിചിത

എന്തേയെനിക്കു നീയിന്നും
അപരിചിതയാകുന്നു
വിശേഷങ്ങളും,സ്വകാര്യങ്ങളും
പങ്കു വെച്ചിടുമ്പോഴും
യൗവ്വനത്തിന്റെ
തീക്ഷ്ണതകളിലൂടെ ;
ഇന്ദ്രിയങ്ങളുടെ
ഉയരുന്ന ജ്വാലകളിലൂടെ
നമ്മൾ കടന്നു പോകുമ്പോൾ ,
ആത്മസ്പർശങ്ങൾ
അപ്രതീക്ഷിതങ്ങളായ
കൊടുങ്കാറ്റായി തീരുമ്പോൾ
തീരം കവിഞ്ഞു
ഇളകി മറിഞ്ഞൊഴുകുന്ന
വൈകാരികതയുടെ
പുഴയിലൊഴുകുമ്പോൾ
എന്തേ നീയപരിചിതയായി

ഒടുവിലൊരു കടുത്ത
സമസ്യയുടെ ഉത്തരം കിട്ടുന്ന
പരിസമാപ്തി പോലെ
എന്റെ നിശ്ചേതനയിലൊരിറ്റു
കണ്ണുനീർതുള്ളിയായി
നിന്റെ പരിചിതത്വം
ആദ്യമായി അടയാളമിടും.

നിന്റെ കണ്ണിലെ മരുഭൂമി

ആത്മാവിന്റെ തീക്ഷ്ണ
നൊമ്പരങ്ങൾക്കു
മുമ്പിൽ നിന്നെന്നും
മന്ദസിക്കുന്നു , നീ
ഞങ്ങളോ ,
അത്യധികമായ
ആഹ്ലാദത്താലും
അഭിരമിപ്പിക്കുന്ന
ഹർഷേന്മാദത്താലും,

ചിലപ്പോഴെക്കെ
ഒരു , തമാശയുടെ
ശ്രവണ സുഖമേകുന്ന
ഉല്ലാസ സംപൂർണ്ണമായ
സന്തോഷത്താലും
ഉറക്കെ ചിരിക്കുകയാണു് .

ഒന്നു പൊട്ടിക്കരയുയെന്നു
സമാശ്വാസിപ്പിച്ചും
വിരൽത്തുമ്പുയർത്തിയും
സൗഹൃദത്തിന്റെയാ
നൂല്പാലം കടന്നു
വന്നെത്തുന്നവരോ
നിന്റെ കണ്ണു നീരിനുറവ
ഒരു മരൂഭൂവായതു
കണ്ടെത്തുകയായിരുന്നു ,

തൊട്ടരികിലായി
കാലം നീക്കി വെച്ച
ഏകാന്തയുടെ
ഭാഗപത്രത്തിൽ
ഉപേക്ഷിക്കപ്പെട്ട
ശവം പോലെ , നിന്നുടെ
ജീവിത ഭാണ്ഡം

ഇതാണു നിസ്സഹായേ
ആരോരുമില്ലാത്ത
വൈധവ്യത്തിന്റെ
പരിമാണ കല്പനകൾ .

എന്റെ കാലുകൾ

എന്റെ കാലുകളെ
എനിക്കു വെറുപ്പാണിന്നു്
ഇഷ്ടപ്പെടാത്ത
വഴികളിലൂടെ
കണ്ണു മൂടിക്കെട്ടിയ
ഒരശ്വത്തെ പോലെ
തന്നിഷ്ടത്തോടെ
അവ നടന്നു പോകുന്നു
കുറ്റം എന്റേതു മാത്രം

വെളിച്ചമില്ലാത്ത
ഭൂപ്രദേശങ്ങളിലൂടെ
പ്രണയരഹിതങ്ങളായ
തെരുവുകളിലൂടെ
എന്റെ കാലുകൾ
യഥേഷ്ടം നടക്കുന്നു

അരുതെന്നു
ആഞ്ജാപിക്കാനോ
ആകരുതേയെന്നു
യാചിക്കുവാനോ
അവകാശമില്ലത്രെ
എന്റെ കാലുകൾ
അങ്ങിനെ നടക്കുകയാണു്.....