എഴുതാത്തതെന്തേ
എഴുതാത്തതെന്തേ , നീയെന്നെക്കുറിച്ചു
കവിതയെഴുതാത്താതെന്തേ, വീണ്ടും
അറിയുകയാണിന്നുമെന്നാത്മാവിന്‍
തന്ത്രിയിലന്നു നിന്‍ കാവ്യാംഗുലികള്‍
സാദരം തൊട്ടതും, ഉത്ക്കണ്ഠ നീന്തും
നൊന്തുപ്പിടഞ്ഞാ കണ്ണീര്‍ മിഴികളും
ചെമ്പക നിറമുള്ള ഗോപികമാരുടെ
ചന്ദന വദനവും , യൌവ്വന നിലാവും
അന്തിച്ചുവപ്പുള്ള തളിരെതിര്‍ ചുണ്ടുകള്‍ ;
നക്ഷത്ര മിഴികളാ, ലാസ്യ നടനങ്ങള്‍
എന്നേ മാഞ്ഞു പോയെന്നുള്ളില്‍ ഭദ്രേ
എന്നാലിന്നുമാ കാഴ്ചയതെന്നന്ത
രംഗത്തെ ഹാ! അണുവിട മഥിക്കുന്നു
തേരതു നിറുത്തി നിന്‍ പുല്ക്കുടിലി -
ലേയ്ക്കെന്നക്ഷികളാക്ഷണം ചാഞ്ഞു
ചെന്നീടവേ , മുകുളിത പാണിയാല്‍
മുഖമൊന്നുയര്‍ത്തി നോക്കി , നീ ,
സുകൃതാമൃതമുണ്ടൊരാ കാഴ്ചയതിന്നും ;
നൊമ്പരം നൊമ്പരമായെന്നുള്ളിലീ -
ശനായാലും തെളിഞ്ഞിടും കല്പാന്തം
അന്നൊരാ, പാതിരാ വേളയതിങ്കല്‍
നിവര്‍ത്തി വെച്ചൊരാ പുസ്തകത്താളില്‍
സ്വപ്നം കണ്ടിരിപ്പൊരു ചിത്രശലഭം,
പുസ്കക താളു മറിയുമ്പോള്‍, പതംഗത്തിന്‍
ദുരന്തമതോര്‍ത്തു , നീ മാഴ്കകാതിരിപ്പാന്‍ ;
പാതിരാപക്ഷിയായി പാട്ടൊന്നതു പാടി,
ഞാനുണര്‍ത്തിയാ , ശലഭമതിനെ
പറന്നു പോയി പതംഗം ; നിന്നുള്ളിലോ
ഭൂതദയയുടെ പൂക്കള്‍ വിരിഞ്ഞു
എഴുതിയതൊരു , കവിതയായി , നീ .
എഴുതാത്തതെന്തേയെന്നെക്കുറിച്ചു
കവിതയെഴുതാത്തതെന്തേ വീണ്ടും ?
നറും വെണ്ണ കട്ടു ഭുജിച്ച ബാല്യത്തിന്‍
തിരു മധുരവും ; പൈമ്പാലു കറന്നു ,
കുടിച്ചതും , മണ്ണു വാരിതിന്നതും , വളര്‍ -
ത്തമ്മ തന്മുന്നിലോ വാ തുറന്നു
മൂന്നുലകവുമന്നു കാട്ടികൊടുത്തതും ,
നഞ്ചു നിറച്ച മുലക്കണ്ണുകള്‍ വലിച്ചു
കുടിച്ചതും , പൂതന മരിച്ചു വീണതും ,
കുന്നതു കുടയായി പിടിച്ചൊരാ
പേമാരി തന്‍ പേക്കൂത്തു തടഞ്ഞതും ,
അറിയാതെ, അറിയാതെ വിസ്മൃതി
തന്നന്ധാകാരം മറച്ചെന്നിരിയ്ക്കാം ,
തേര്‍ത്തടത്തിലന്നു നിവര്‍ന്നു നിന്നു ;
ഞാണു വലിച്ചു കുലച്ചൊരാ വില്ല -
തിലെ ബാണം പോലെന്നുടെ , കണ്മുന
നിന്‍ നേര്‍ക്കു പാഞ്ഞതും ; കത്തിജ്ജ്വലി -
ച്ചു നിന്മുഖ മണ്ഡലത്തില്‍ രത്നപ്രഭ -
യായി ഭക്തി ദിവ്യാനുരാഗമെന്ന -
ന്തരാത്മാവിന്നന്തര്‍ മണ്ഡപത്തില്‍
എരിയൂ ഭദ്രദീപമായിന്നും ഭദ്രേ .
കാളിയവിഷഫണങ്ങള്‍ മര്‍ദ്ദിച്ചു
നൃത്തമാടിയതു കവിതയാക്കി നീ
കാലമേറെ കഴിഞ്ഞു തെളിനീരുറ -
വയായൊഴുകട്ടെയിന്നും നിന്‍ കവിത,
കുറിഞ്ഞിപ്പൂക്കള്‍ പൂത്ത പോലെയമ്പല
മണികള്‍ മുഴങ്ങുന്നതു പോലെ, രാത്രി
മഴയുടെയാരവം പോലെ, മനസ്സി
ലെങ്ങും മണലെഴുത്താകട്ടെ ആ , കവിത .
കുറിഞ്ഞിപ്പൂക്കള്‍ പൂത്ത പോലെയമ്പല
മണികള്‍ മുഴങ്ങുന്നതു പോലെ, രാത്രി
മഴയുടെയാരവം പോലെ, മനസ്സി
ലെങ്ങും മണലെഴുത്താകട്ടെ ആ , കവിത .
വന്നു നിന്നുടെ ചാരെയംബരത്തില്‍
ശ്യാമ മേഘമെന്നതു പോലിന്നു ഞാന്‍
കാടുകള്‍ കാക്കുവാനേറെ നടന്നു തളര്‍ന്ന
കാലുകള്‍ക്കിളവേകാനുറങ്ങുന്നു , നീ
ചന്ദ്രബിംബ , മതിന്‍ ദീര്‍ഘ കലയും ;
നിന്നുടെ മുഖമണ്ഡലത്തിന്‍ ദീപ്തി
കണ്ടു ഞാന്‍ നിന്നന്തരാത്മാവില്‍ കവിത
നീയെഴുതി കൊണ്ടിരിക്കും ദൃശ്യം
എന്നെക്കുറിച്ചുള്ള വരികളടര്‍ -
ന്നടര്‍ന്നു വീഴുന്നു നീയെഴുതുന്നു
സുദമാവിന്നാഗമനത്തിലന്നു
നിറഞ്ഞ കണ്ണുകള്‍ വീണ്ടും നിറയൂ.
എഴുതുന്നുയെന്നെക്കുറിച്ചു കവിത
നിത്യവുമെന്നെക്കുറിച്ചു സൌഗത.
