പൂക്കള്‍ വിടരാത്ത വാക്കുകള്‍

ഞാന്‍ നിന്നോടു പറയുമ്പോള്‍

വാക്കുകള്‍ പൂവിടാറില്ല

ഒഴുകി പരക്കുന്ന സുഗന്ധം

ഒരിക്കലുമുതിരാറുമില്ല

ഒരു ശീതള കരസ്പര്‍ശമായി

അവ നിന്റെ മനസ്സിനെ

ഒരിക്കലും തലോടാറുമില്ല

അതൃപ്തിയുടെ കറുത്ത

ആകാശത്തു നിന്നുമാണു

എന്റെ ശബ്ദമൊരു

ജന്മ നിയോഗം പോലെ

നീ , കാതോര്‍ക്കുന്നതു് ,

ഹിതങ്ങള്‍ക്കു വിപരീതം

എന്റെ വാക്കുകള്‍

അസഹനീയതയുടെ

മുള്‍ മുനകളില്‍ നിന്നു

എന്തേ നീ  , ശ്രവിക്കുന്നു ?

ദശാസന്ധികളുടെ

പിടിയിലമര്‍ന്നു

പിടയുമ്പോളെങ്ങിനെ

ഒരു ജീവിതത്തില്‍

വസന്ത കാലമുണ്ടാകും

വസന്തകാലത്തല്ലോ

വാക്കുകളില്‍

പൂക്കള്‍ വിടരാറുള്ളൂ

ഒറ്റപ്പെടുത്തലെന്നേ

കാത്തിരിക്കും ; വിദൂരത -

യിലേക്കിനിയും ദൂരമോ ?

 .

കവിത ജീവിക്കുന്നു

                       
                                    കോട്ടകള്‍ പുരാവസ്തുക്കളാകും
                                    തോക്കുകള്‍ ജീര്‍ണ്ണിച്ചും
                                    തുരുമ്പെടുത്തും നശിക്കും
                                    ഭരണാധികാരികള്‍
                                    മറവികളില്‍ നിര്‍ദ്ദയം
                                    കുഴിച്ചു മൂടപ്പെടും
                               
                                   പ്രത്യയ ശാസ്ത്രങ്ങളും
                                   ദര്‍ശനങ്ങളും ,
                                   പല്ലക്കുകളില്‍
                                   നിന്നും ,വിദൂരതയിലേക്കു ,
                                   വലിച്ചെറിയപ്പെടും .

                                   കവിതകളും അതിന്റെ
                                   മന്ദ്രമധുരങ്ങളായ
                                   ആലാപനവും ; എന്നെന്നും
                                   സൂര്യചന്ദ്രന്മാരോടൊപ്പം
                                   ഉണ്ടായിരിക്കും.
                                   ഏതോ വിഢ്ഢിയുടെ
                                   പുലമ്പല്‍ മാത്രമാണു്
                                   കവിത മരിക്കുന്നുവെന്നു് .