എഴുതാത്തതെന്തേ

                                              എഴുതാത്തതെന്തേ
                                        

എഴുതാത്തതെന്തേ , നീയെന്നെക്കുറിച്ചു

കവിതയെഴുതാത്താതെന്തേ, വീണ്ടും

അറിയുകയാണിന്നുമെന്നാത്മാവിന്‍

തന്ത്രിയിലന്നു നിന്‍ കാവ്യാംഗുലികള്‍

സാദരം തൊട്ടതും, ഉത്ക്കണ്ഠ നീന്തും

നൊന്തുപ്പിടഞ്ഞാ കണ്ണീര്‍ മിഴികളും

ചെമ്പക നിറമുള്ള ഗോപികമാരുടെ

ചന്ദന വദനവും , യൌവ്വന നിലാവും

അന്തിച്ചുവപ്പുള്ള തളിരെതിര്‍ ചുണ്ടുകള്‍ ;

നക്ഷത്ര മിഴികളാ,  ലാസ്യ നടനങ്ങള്‍

എന്നേ മാഞ്ഞു പോയെന്നുള്ളില്‍ ഭദ്രേ

എന്നാലിന്നുമാ കാഴ്ചയതെന്നന്ത

രംഗത്തെ ഹാ! അണുവിട മഥിക്കുന്നു

തേരതു നിറുത്തി നിന്‍ പുല്ക്കുടിലി -

ലേയ്ക്കെന്നക്ഷികളാക്ഷണം ചാഞ്ഞു

ചെന്നീടവേ , മുകുളിത പാണിയാല്‍

മുഖമൊന്നുയര്‍ത്തി നോക്കി , നീ ,

സുകൃതാമൃതമുണ്ടൊരാ കാഴ്ചയതിന്നും ;

നൊമ്പരം നൊമ്പരമായെന്നുള്ളിലീ -

ശനായാലും തെളിഞ്ഞിടും കല്പാന്തം

 അന്നൊരാ, പാതിരാ വേളയതിങ്കല്‍

നിവര്‍ത്തി വെച്ചൊരാ പുസ്തകത്താളില്‍

സ്വപ്നം കണ്ടിരിപ്പൊരു ചിത്രശലഭം,

പുസ്കക താളു മറിയുമ്പോള്‍, പതംഗത്തിന്‍

ദുരന്തമതോര്‍ത്തു , നീ മാഴ്കകാതിരിപ്പാന്‍ ;

പാതിരാപക്ഷിയായി പാട്ടൊന്നതു പാടി,

ഞാനുണര്‍ത്തിയാ , ശലഭമതിനെ

പറന്നു പോയി പതംഗം ; നിന്നുള്ളിലോ

ഭൂതദയയുടെ പൂക്കള്‍ വിരിഞ്ഞു

എഴുതിയതൊരു , കവിതയായി  , നീ .

എഴുതാത്തതെന്തേയെന്നെക്കുറിച്ചു

കവിതയെഴുതാത്തതെന്തേ വീണ്ടും ?

നറും വെണ്ണ കട്ടു ഭുജിച്ച ബാല്യത്തിന്‍

തിരു മധുരവും ; പൈമ്പാലു കറന്നു ,

കുടിച്ചതും , മണ്ണു വാരിതിന്നതും , വളര്‍ -

ത്തമ്മ തന്മുന്നിലോ വാ തുറന്നു

മൂന്നുലകവുമന്നു കാട്ടികൊടുത്തതും ,

നഞ്ചു നിറച്ച മുലക്കണ്ണുകള്‍ വലിച്ചു

കുടിച്ചതും , പൂതന മരിച്ചു വീണതും ,

കുന്നതു കുടയായി പിടിച്ചൊരാ

പേമാരി തന്‍ പേക്കൂത്തു തടഞ്ഞതും ,

അറിയാതെ, അറിയാതെ വിസ്മൃതി

തന്നന്ധാകാരം മറച്ചെന്നിരിയ്ക്കാം ,

തേര്‍ത്തടത്തിലന്നു നിവര്‍ന്നു നിന്നു ;

ഞാണു വലിച്ചു കുലച്ചൊരാ  വില്ല -

തിലെ ബാണം പോലെന്നുടെ , കണ്മുന

നിന്‍ നേര്‍ക്കു പാഞ്ഞതും ; കത്തിജ്ജ്വലി -

ച്ചു നിന്മുഖ മണ്ഡലത്തില്‍ രത്നപ്രഭ -

യായി ഭക്തി ദിവ്യാനുരാഗമെന്ന -

ന്തരാത്മാവിന്നന്തര്‍ മണ്ഡപത്തില്‍

എരിയൂ ഭദ്രദീപമായിന്നും ഭദ്രേ .

കാളിയവിഷഫണങ്ങള്‍ മര്‍ദ്ദിച്ചു

നൃത്തമാടിയതു കവിതയാക്കി നീ

കാലമേറെ കഴിഞ്ഞു  തെളിനീരുറ -

വയായൊഴുകട്ടെയിന്നും നിന്‍ കവിത,
കുറിഞ്ഞിപ്പൂക്കള്‍ പൂത്ത പോലെയമ്പല
മണികള്‍ മുഴങ്ങുന്നതു പോലെ, രാത്രി
മഴയുടെയാരവം പോലെ, മനസ്സി
ലെങ്ങും മണലെഴുത്താകട്ടെ ആ , കവിത .

വന്നു നിന്നുടെ ചാരെയംബരത്തില്‍

ശ്യാമ മേഘമെന്നതു പോലിന്നു ഞാന്‍

കാടുകള്‍ കാക്കുവാനേറെ നടന്നു തളര്‍ന്ന

കാലുകള്‍ക്കിളവേകാനുറങ്ങുന്നു , നീ

ചന്ദ്രബിംബ , മതിന്‍ ദീര്‍ഘ കലയും ;

നിന്നുടെ മുഖമണ്ഡലത്തിന്‍ ദീപ്തി

കണ്ടു ഞാന്‍ നിന്നന്തരാത്മാവില്‍ കവിത

നീയെഴുതി കൊണ്ടിരിക്കും ദൃശ്യം

എന്നെക്കുറിച്ചുള്ള വരികളടര്‍ -

ന്നടര്‍ന്നു വീഴുന്നു നീയെഴുതുന്നു

സുദമാവിന്നാഗമനത്തിലന്നു

നിറഞ്ഞ കണ്ണുകള്‍ വീണ്ടും നിറയൂ.

എഴുതുന്നുയെന്നെക്കുറിച്ചു കവിത

നിത്യവുമെന്നെക്കുറിച്ചു സൌഗത.