എ . അയ്യപ്പനു വേണ്ടി മിഴിനീര്‍

മുതുകില്‍ മുറിവേറ്റ കവി

                 

                  ജനലുകളില്ലാത്ത മോര്‍ച്ചറിയില്‍

                  വെളിച്ചത്തിനു വേണ്ടി

                  മോഹിച്ച് , കവി അയ്യപ്പന്റെ

                  മൃതശരീരം തണുത്തു വിറച്ചും

                  സര്‍വ്വാംഗം മരവിച്ചും

                  ഒരു തടങ്കല്‍പുള്ളിയെ പോലെ

                  അസ്വസ്ഥതയോടെ

                  അഗ്നി നാളങ്ങളുടെ

                  ആശ്ലേഷം തേടി കാത്തു കിടന്നു

                 പ്രാണനും , പ്രഞ്ജയുമുണ്ടായിരുന്ന
                 കാലത്ത് ; എ. അയ്യപ്പനോ ?

                ഏതയ്യപ്പനെന്നഞ്ജത നടിച്ചവര്‍

                കുടു കുടെ , കണ്ണീര്‍ പൊഴിക്കുന്നു

                അതു കണ്ട് മുതലകളോ

                അമര്‍ത്തി ചിരിച്ചു പോയി

                ഒരാളുടെ മരണ സമയത്തില്‍

                ചിരിക്കുന്നതിന്

                മുതലകളെയാരും പഴിച്ചില്ല

                എന്നാല്‍

                ശിലകളും പക്ഷികളും

                രാപ്പകലില്ലാതെ കരഞ്ഞു കൊണ്ടിരിക്കുന്നു

               മേര്‍ച്ചറിക്കു മുമ്പിലോ

               ബാക്ടീരിയകളുടെ വലിയ കൂട്ടം

               മലയാളത്തിലെ

               മികച്ച കവിയുടെ ദേഹം

               ഭുജിച്ചു അമരത്വം തേടാനായി .

       

               ജീവിച്ചിരുന്ന കവിയുടെ

               മഹത്വം ബോധപൂര്‍വ്വം

               വിസ്മരിക്കുകയായിരുന്ന പുംഗവര്‍ക്ക്

               ഈ ബാക്ടീരിയകള്‍ പഠിപ്പി -

               ക്കുന്നത് പുതിയ സാഹിത്യ പാഠങ്ങള്‍

               തമ്പാനൂരിലെ ഒരൂടുവഴിയില്‍

               വെറും നിലത്ത്

               മുതുകിലെ മുറിവിന്റെ

               അന്തസ്സും പേറി

               ശില്പിയുടെ കിടക്കയില്‍

               പൊഴിഞ്ഞ കിളിത്തൂവല്‍ പോലെ

              പാറയില്‍ മാത്രം

              പ്രേമലേഖനം കുറിച്ച

              ആ, കവിതാ ശില്പി

              അമരത്വം വരിച്ചു കിടന്നു

             ആംഗ്ലലേയ കവിതകളെ

             അതിശയിപ്പിക്കുന്ന

             ഊമവംശവും , മുതുകിലാണ്

             മുറിവുമെഴുതിയ

             കവി അയ്യപ്പനെ ഇരുത്താന്‍

             ഒരു പീഠവും

             ഇവിടെ യോഗ്യമല്ലല്ലോ

             അങ്ങനെ

             ജനറലാശുപത്രിയിലെ

             മോര്‍ച്ചറി ധന്യമായി .

             അപ്പോള്‍ , അയ്യപ്പന്‍

             എവിടെയെങ്കിലുമൊരിടത്ത്

             കവിതയെഴുതാതെ

             അലഞ്ഞു തിരിയാതെ

             അടങ്ങി കിടക്കുന്നത്

             ചരിത്രം , തങ്ക ലിപികളില്‍

             സ്വയമെഴുതിച്ചേര്‍ക്കുകയായിരുന്നു.

           

             ശിലകളും പക്ഷികളും

             കണ്ണീര്‍ വാര്‍ത്തു കൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു

             എവിടെയെക്കേയോ

             തുളഞ്ഞു കയറാന്‍ ഒരമ്പ് 

             ദൂരെ നിന്നും പാഞ്ഞു വരുന്നു .....