മഴയുടെ സങ്കടം

നീ, വിളിച്ചിട്ടാണു് ഞാൻ വന്നതു്
അതിനു മുമ്പു്
നീയെനിക്കു വേണ്ടി തപസ്സു്
ചെയ്യുകയായിരുന്നല്ലോ
ചൂടേറ്റു മുഖം കറുത്തതും
വിയർപ്പു ചാലൊഴുകി
നിന്റെ പുതു വസ്ത്രങ്ങൾ
നനഞ്ഞു കുതിർന്നതും
മൃദുലമായ കൈത്തണ്ടകൾ
സൂര്യപ്പൊള്ളലേറ്റു
കരുവാളിച്ചതും നിമിത്തം
നീയെന്നെ തപസ്സു ചെയ്തു
വരുത്തുകയായിരുന്നു
എന്നിട്ടു് ,
ഞാനടുത്തു വന്നതുമെന്തേ
ഒരു കുടശ്ശീല ഉയർത്തി
എന്നെ നീ ആട്ടിപ്പായിക്കുന്നു!
ഇപ്പോൾ ,
നിന്റെ മുഖം എത്രയോ
പ്രസന്നമായിരിക്കുന്നു
നിന്റെ വസ്ത്രങ്ങൾ
വിയർപ്പേറ്റ് അസഹ്യമായ ഗന്ധം
ഉയർത്തുന്നുമില്ല
നിന്റെ കൈത്തണ്ടകൾ
പഴയതു പോലെ തിളങ്ങുകയാണു് ,
നീ , വിളിച്ചിട്ടാണു് ഞാൻ വന്നതു്.